"เดินทีละก้าว กินข้าวทีละคำ ทำทีละอย่าง" เคยได้ยินบ้างไหมครับ พวกเราทั้งหลายที่มีชีวิตรีบเร่งไปหมด รีบทำทุกอย่างจนงง ไม่รู้ว่าอะไรรีบมาก อะไรรีบน้อย หรือ ไม่ต้องรีบก็ได้
จะรีบไปไหน?
- ลองหยุดสำรวจตัวเองดูบ้าง ว่ามีชีวิตที่เร่งรีบเกินไปหรือไม่ (แถวบ้านเรียกว่า จะแข่งกันไปตายที่ไหน)
- งาน หรือ กิจกรรมใดๆ ที่ไม่ต้องรีบร้อน ลองทำช้าๆ ดูบ้าง ให้ชีวิตได้ผ่อนคลายเกลียวที่บิดจนตึงเปรี๊ยะ หย่อนๆลงซะบ้าง ก่อนที่เกลียวจะขาดกระจุยจนต่ออีกไม่ได้ เราอาจเสียสติ ติ๊งต๊อง หลุดโลกไปเลย
- หลายคนมีคติประจำใจ ว่า "ช้าๆ ม ค ป ด" แบบสุภาพ คือ "ช้าๆ สุนัขคาบไปกินหมด" ซึ่งอันนี้ถ้าลองคิดย้อนไปดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตที่ผ่านมาของเรา จะเห็นได้ว่า อะไรที่มันจะเป็นของเรา มันก็เป็นของเราวันยังค่ำ ไม่ว่าจะช้าจะเร็ว บางทีรีบร้อนไปไม่ได้จังหวะ ก็เหนื่อยเปล่า ครับ
ยอดเขาแห่งความสุข
- หลายคนตั้งเป้าหมายเอาไว้ แล้วพยายามพุ่งสุดแรงไปข้างหน้า เพื่อไปให้ถีงเป้า โดยหวังว่าตรงนั้นจะมีความสุขรอเราอยู่ เหมือนเรากำลังขับรถไปสู่ ยอดเขาแห่งความสุช
- คนที่ขับรถไป แล้วคอยจ้องเป้าที่คิดว่าเป็นยอดเขาแห่งความสุขไว้ตลอด ไม่วอกแวก เหลียวซ้ายแลขวาเลย อาจถึงเป้าเร็วขี้น หรือ อาจไม่ถึงก็เป็นได้ รถอาจเสีย เพราะห้อตะบึงขึ้นเขาด้วยความเร็วมาตลอด หรือ อาจพลาดแหกโค้งตกเขาตาย อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้นครับ
- เอาเป็นว่า ระหว่างขับรถไปยังเป้าหมาย(แห่งความสุข) เราค่อยๆ เบาคันเร่ง ชมทิวทัศน์สองข้างทาง เก็บเกี่ยวความสุขที่มีตามข้างทางไปเรื่อยๆ จะดีกว่าไหมครับ เพราะความสุขไม่ได้มีอยู่ตรงปลายทางที่เดียวนะครับ ตามข้างทางก็มีความสุขรอให้เราเก็บเกี่ยวไปตลอดทาง
- ความสุขระหว่างทาง หรือ ข้างทาง นั้นก็เปรียบได้กับ ความสุขที่มีร่วมกับคนในครอบครัว ญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง แม้กระทั่งเพื่อนร่วมโลกทั้งหลายที่เราสามารถจะแบ่งปันความสุขกันได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น